Wedstrijdverslag

Al jaren doet Leon mee aan de IronMan 70.3 in Luxemburg. We voelen ons er thuis; in het hotel, de supermarkt voor mijn glutenvrije producten, bij onze altijd vriendelijke en meedenkende ober bij de pizzeria en last but not least de oud-burgemeester en oud-minister van Jusitie van Luxemburg die ons de laatste jaren uitnodigt om bij hem thuis op visite te komen. Kortom, we genieten er enorm.

Jaren geleden had IronMan een LadiesRun op de vrijdagavond. Die is even weg geweest en nu weer terug in aangepaste vorm. Het is een Night Run geworden en niet meer beperkt tot de 'ladies'. Dat maakt dat er een groot deelnemersveld is met een aantal triatleten die met hun partner mee lopen, maar ook de 'locals' die zich ingeschreven hebben.
Voor mij is het nieuw om ook mijn hardloopspullen mee te nemen als we naar een IronMan wedstrijd gaan maar wat heb ik er een zin in! Het parkoers bekeken op de kaart maar nog niet verkend. Ik denk de route ongeveer te weten want we komen immers al jaren bij en rondom deze locatie. We kijken even rondom het start-finish gebied en ja hoor er hangen ook nog bordjes. Geweldig, kan niet fout. Leon voegt er nog aan toe "gewoon achter die anderen aanlopen" waarop ik het niet kan laten om tegengas te geven. Mijn leven lang loop ik niet achter anderen aan en bepaal mijn eigen koers, maar in dit geval zal ik waarschijnlijk (!) wel achter ze aan lopen; al houd ik zelf de route ook wel even in de gaten.

Het is vrijdagavond en ik heb al gegeten want met een volle maag kan ik echt maar dan ook echt niet lopen. Leon moet nog eten dus zitten we bij onze vaste pizza-man op het terras en bestellen dit keer 1 bord pasta. Ik vertel dat ik ga lopen en dat hij mij nu maar eens moet aanmoedigen. Die dag was het erg warm en ik maak me wat zorgen erover omdat mijn lichaam niet zo goed op de hitte reageert. Genieten staat bovenaan dus dat ga ik maar proberen; immers: hoe gaaf is het dat ik in Luxemburg mee kan doen en uberhaupt kan hardlopen (met de woorden 1x een 5 km wedstrijd in gedachte). Het gaat richting kwart voor zeven en ik kan mijn ongeduld niet meer bedwingen met het niets doen op het terras dus besluiten we alvast richting het startgebied te gaan. Even verkennen hoe het daar gaat want het zijn twee rondes en het blijkt dat ik ook onder de IronMan finishboog door mag om te finishen. Nice!

De klok tikt door en het gaat richting kwart over zeven. De vaste IronMan fotograaf herkent ons en maakt een paar mooie foto's terwijl ik probeer om mijn bloeddruk omhoog te dribbelen. Met een brede glimlach van enthousiasme zeg ik tegen Leon dat ik er zooo veel zin in heb. Leon geniet er ook zichtbaar van. Logisch hij mag nu eens toekijken op de warme zomeravond. Het is nog steeds 28+ graden. Overigens werd zijn wedstrijd ook heet met 37 graden, zonder extra aanpassingen, inkorten van afstanden of extra waterposten. Dat het niet helemaal goed ging bij iedereen was duidelijk en ook wel triest; ik hoop dat de organisatie er iets van geleerd heeft. Ik blijf bij het standpunt dat iedereen zelf zijn verantwoording moet nemen. Als je letterlijk neer valt en out gaat op de finish of op het loopparkoers heb je zelf te gek gedaan maar extra maatregelen zoals waterposten en sponsjes/douchjes had wel netjes geweest. Op een gegeven moment zie ik tijdens de tweede loopronde dat Leon het ook heel erg zwaar heeft en wijs naar mijn hoofd vanuit de verte. Als hij dichterbij komt roep ik hem toe "koppie koppie erbij!" maar ik weet dat Leon verstandig genoeg is en zijn grenzen aan voelt. Dat over de warme zondag...o

Ik sta aan de start met de zon op deze zomeravond nog in mijn gezicht. De klok tikt 19.30 uur aan en we zijn los. Daar gaan we. Ik had me voorgenomen om rustig te starten omdat dit een nieuwe afstand voor me was. 6,3 km en met die hitte zou dat anders niet goed komen, maarja ik wilde ook een beetje mee met de rest en zou het wel aanvoelen. Nou dat is wel gelukt... ik dacht (!) het parkoers te kennen en dat het wel redelijk vlak zou zijn. Misser, mooi gefopt! Het was vooral vals plat en zelfs een hele stijle klim erin.
Velen om me heen hadden moeite en ik zag ze met bosjes stoppen. Dat zou ik niet doen had ik me voorgenomen. Er liepen er zelfs om me heen die leerden het maar niet af. Kwam voorbij, wandelen, voorbij, wandelen. Ik dacht alleen maar bij mezelf "blijf maar lekker steady doorlopen zonder te stoppen". In de tweede ronde met nog steeds zo'n 28 graden en de steile klim had ik wel de neiging om even te gaan wandelen maar mijn mentale drift won het van het fysieke: "niks ervan, zou je niet doen en dan wil je helemaal niet meer verder. Nu is je bloeddruk opgebouwd, je zit in de flow, je bent met een wedstrijd bezig en tijdens een wedstrijd stop je niet.. dat doe je niet."
Dat is dus wat er in mijn hoofd om ging en voor ik het wist naderde ik al de paar laatste straten voor de finish.
Vlak achter me liep een Engels stel, hij een triatleet, zij hevig puffend. Hij wilde per se aan mij voorbij komen en ik hoorde haar zeggen "can't ... f*ck you". Ik moest lachen en betrapte mezelf erop dat ik haar bijna ging aanmoedigen. Lotgenoten dacht ik met het verschil dat ik ondanks het zware wel aan het genieten was en zij niet.. zo te horen.

En daar kwam ik hoor, het plein over. Leon stond al klaar en zag me aankomen. Daar ging ik, over die befaamde rode loper richting finishboog. Heel erg leuk om het zo mee te maken. Ik liep richting de drankpost van de after-race en kreeg het thsirt en de medaille omgehangen. In the pocket!