GoldenTenLoop
Delft, 18 mei 2023
Wedstrijdverslag
Hemelvaartsdag, sinds jaar en dag wordt in Delft een hardloopwedstrijd georganiseerd en vaak met veel zon. Dat was editie 2023 ook weer zo. Naast zon was het vooral mensen, mensen en mensen en wat muzikanten.
Pas een paar dagen geleden had ik de knoop doorgehakt om deel te nemen, niet wetende dat de startbewijzen al bijna uitverkocht waren maar soms moet je geluk hebben. Ook Leon kon nog een startbewijs bemachtigen en die zou meelopen met me want 'hazen op zijn schema zou ik toch niets mee doen' verwijzend naar de wedstrijd in september vorig jaar. Daar startte ik veel te snel maargoed het bracht me ook een mooie eindtijd. We spraken af wat te doen en na een keer of drie van idee gewisseld te zijn, besloten we dat ik de eerste kilometer echt achter hem zou blijven. Mijn verzoek was om niet te snel te starten maar ook weer niet te langzaam. Daar heb je wat aan... hij kent me als geen ander dus hij ziet ook of ik het 'gewoon zwaar' heb of dat het echt niet goed gaat; stelt me erg gerust kan ik je vertellen.
We zetten koers naar het evenementen gebied en op het moment dat Leon nog een filmpje maakt, komt precies mijn moeder aanlopen. Gezien de drukte best bijzonder maar daardoor wist ik ook waar zij en mijn vader ons zouden aanmoedigen. Super leuk dat ze erbij waren en de moeite hebben genomen om naar het drukke Delftse te komen.
Ik had besloten om in mijn hempje te gaan lopen omdat ik het liever te fris dan warm heb. Hoewel het maar 12,5 graden was en ik aan een t-shirt dacht was het besluit voor hemd al definitief en dat was maar goed ook want het was gewoon al warm! We wachtten in het startvak en Leon voelde mijn handen. Er zaten tien ijspegeltjes aan terwijl ik het verder helemaal niet koud had. Ik zei al "als dit de voorbode is voor de doorbloeding dan gaan we nog lachen". Het hardlopen is voor mij geen vanzelfsprekendheid. Ik ben afhankelijk van vele factoren en er zijn diverse triggers die me kunnen breken. Zoals we al een tijd zeggen: het is bijzonder dat ik dit kan. Dat bevestigde de longarts eerder ook al en ik zou dus moeten genieten dat ik het kan. Dat doe ik ook maar tegelijkertijd voel ik me 'gewoon' en 'gezond' en wil me meten met al die anderen om mee heen.
We gingen van start en wat was dat gaaf! Zoveel mensen langs het parkoers, zo gezellig en een stukje door bosachtig gebied met het zonnetje en de natuur die op z'n mooist is was het echt genieten hoewel ik daar niet echt de tijd voor kreeg want Leon riep al "bij me blijven" en ik dacht nog even bij mezelf: dat doe ik toch al 26,5 jaar ?! Afijn, ik trok wat bij maar al die klimmetjes over de bruggen zijn puur funest voor mijn lichaam. Het is niet anders en een mede-loper vertelde me dat tijd niet belangrijk is waarop ik antwoordde dat ik nu toch het rondje moest afmaken maar dacht bij mezelf: tijd is wel belangrijk! Ik liep 28.47 bij de vorige wedstrijd en nu wil ik eronder, als is het maar 28.45.
Leon had in de gaten dat ik niet meer versnelde wat ik normaliter wel zou doen na 2,5 km maar het was goed zo. Ik liep schema wedstrijd en dacht bij de finish nog wel wat te kunnen gaan geven. Dat deed ik ook maar niet zo vroeg als ik gehoopt had. Stiekem baalde ik ervan maar dat zou te gek worden en dan de zekerheid hebben dat ik 3 dagen weer heel ziek voel, dat ging me te ver.
Tijdens het lopen naar de finish filmde Leon me en toevalligerwijs staat daar mijn moeders stem ook nog op, terwijl ik ze in de mensenmassa niet had gezien. Mijn vader had gefilmd en mijn moeder riep "Ietje !!" Het is super leuk om daar thuis bij het terugkijken pas achter te komen. Ik had gehoopt minimaal 800 m voor de finish echt gas te geven maar dat lukte niet, ik moest het van het allerlaatste stukje hebben maar het was prima. Ik was nog niet over de finish of Leon riep me al toe "mooie tijd!" en ik wist genoeg. Ik keek op mijn klokje en had iets te laat gestopt maar me dat niet gerealiseerd. Er stond 28.40 en we lachten naar elkaar. Ondanks de klimmetjes op de bruggen die funest zijn, had ik toch een pr te pakken.
Onderweg in de auto keek ik naar de uitslagen en zag mijn tijd: 28.32. Wow, hoe gaaf is dat. Natuurlijk kon ik het niet laten om tegen Leon te zeggen dat ik de vorige keer gewoon langzamer had moeten lopen, dan had ik nu niet zoveel moeite hoeven doen waarop hij bevestigend reageerde "tja, niet zo slim he... ".
Eenmaal thuis gekomen kon ik heerlijk in het zonnetje genieten van het gezellige gevogelte in de tuin vlakbij ons. Een duif, een of ander bijzonder mooi klein vogeltje met rood-wit felle kleuren, merel die maar aan het zingen was. Genieten! Ik pakte de uitslag er nog eens bij en wist niet wat zag. Ik zit bij de eerste 12,5% van alle vrouwen. Ik was 58e van de 465 vrouwen. Met grote ogen keek ik Leon aan; een pr gaat steeds lastiger worden omdat ik sneller moet en het warmer wordt, daardoor is de doorbloeding nog minder goed en wordt het nog lastiger maar ik ga ervoor! Er komt nog genoeg aan de komende maanden, zal de mooiste er eens uitzoeken maar eerst ga ik me klaar maken als fanatiek supporter want zondag heeft Leon de eerste triatlon wedstrijd van het seizoen, nog wel van onze eigen vereniging dus vertrouwd gebied. Ook zoveel zin in! Wat is het leven mooi.
