Enitha van der Wel kreeg als eerste vrouwelijke eigenaar haar Ducati Panigale 1199 afgeleverd. Enitha is geen onbekende in het paddock en naast een fervent motorrijdster is zij dan ook vaak te zien op de circuits als toeschouwer of als gridgirl bij de nationale- en internationale wegraces.

Ze is trots dat ze de eerste vrouwelijk Panigale 1199 rijdster is. Met een vrolijke glimlach 'showt' ze haar grote passie die nog wat aangekleed is met bijvoorbeeld een Termignoni uitlaatset. Het gezegde “het oog wil ook wat” kent iedereen, maar voor haar geldt ook zeker “het oor wil ook wat”.

Enitha is een Ducatiste in Hart en Nieren. Op de vraag hoe ze hier zo opgekomen is, krijgen we een klip en klaar antwoord: “ik was op heel jonge leeftijd met mijn ouders het toen nog standaard zaterdagmiddagje aan het doen bij Safe Motors. Daar stond een Paso 907 i.e met geheel dichte kuip”. Op die leeftijd, net 12 jaar, vond ze dat een bijzondere motor omdat bij de meeste motoren het blok (enigszins) te zien is, maar deze was anders. Zij is ook geen doorsnee vrouw, hebben we inmiddels gemerkt en zodoende begon haar passie voor Ducati. Thuis gekomen stapte ze op de fiets, haar ouders denkend dat ze even naar het dorp ging. Dat ging Enitha ook maar in werkelijkheid ging ze vragen om werk, want op de vraag hoe zij ooit zo'n motor kon gaan rijden, antwoordden haar ouders: ga maar heel hard werken.

Na een aantal winkels te zijn binnen gestapt, zonder vrees, kwam ze bij een slager en die zag het wel zitten haar wat te laten verdienen voor haar hobby. Schoonmaken in de koelcel met dode beesten, want ja, haar leeftijd had ze nog wat tegen dus in de winkel achter de toonbank zat er nog niet in.

Uiteindelijk, om een sprong in de tijd te maken, heeft ze bereikt wat haar doelstelling was. Het geld voor haar eerst Ducati lag 'op de plank' te wachten. Haar rijbewijs moest ze in de winter behalen. 16 december jarig en eind januari na veel regen, wind, kou en sneeuw getrotseerd te hebben, had ze haar roze papiertje. Ze vertelt even snel een anekdote: “ik reed tijdens de rijles op de snelweg, linkerbaan en m'n gaskabel brak. Ik probeerde zo snel mogelijk naar rechts te gaan in de spits. De instructeur vroeg me wat ik ging doen. Als ik had kunnen antwoorden, had ik hem zeker gezegd dat ik een sigaretje zou gaan roken... tja, wat een vraag toch?” Overigens brak haar gaskabel ook bij haar Honda MT brommer. Hoe toevallig.

Haar eerste motor werd een 600ss omdat ze 2 jaar op een 25 kW fiets moest rijden. Uiteindelijk heeft ze 4 jaar met veel plezier op de Ducati gereden. Ze bleef hard werken en zodoende kwam er de Ducati 748. Een totaal andere fiets, sportievere zithouding ook. Dat stond haar wel aan. Na een aantal jaren werd de 749s geïntroduceerd en die mocht de plek in de garage van de 748 in nemen. Ze vertelt: “dat was een totaal andere fiets. De passie van Ducati was er een beetje uit. Het leek qua rijgedrag meer op een Japanner, waar niets mis mee is, maar je hebt zo je voorkeuren. Ook het uiterlijk was totaal anders, maar ik wilde graag een jonge motor blijven rijden” Na toch veel prettige kilometers gemaakt te hebben, heeft ze de overstap gemaakt naar de 848 want Enitha is, zoals we eerder zeiden, geen doorsnee type vrouw. Ze wil iets bijzonders en ze gaat er met volle passie voor. De 848 kwam uit en direct heeft ze dat type Ducati besteld. Ook toen was zij al een van de weinige vrouwen die dit model kocht. Ze heeft even getwijfeld om een witte te bestellen maar zegt resoluut: “zoals een Ferrari rood hoort te zijn, hoort een Duc ook rood te zijn. Een Duc is de Ferrari onder de motoren, toch?” Al lachend vertelt ze verder “en toen werd de Panigale geïntroduceerd... een bijzondere, andere motor. De zithouding is erg prettig (vooral de stand van de stepjes is prettig voor haar lange benen, red). Aanvankelijk wachtte ik op de “kleine Panigale” maar ja, iemand als ik wil het liefst het beste wat er is, dus zodoende heb ik toch de 1199 besteld. En ja, dat ik nu de eerste vrouw ben (naar later blijkt van de Benelex), ben ik eigenlijk best een beetje trots op”. Het is dus haar 5e nieuwe Ducati op 33-jarige leeftijd. Dan kunnen we toch wel stellen dat ze een echte Ducatiste in Hart en Nieren is!

Tussendoor vertelt ze over haar gebeurtenis tijdens het Brits Superbike in Assen in 2012. Ze liep tijdens de pitwalk in de pitlane en zag daar de Panigale waar o.a. Scott Smart mee reed (de zoon van de bekende Paul Smart die zelfs 2x een type Ducati naar zich vernoemd heeft gekregen en momenteel technisch directeur is van het WSBK). Ze had een praatje met de coureur en was enthousiast. Ze wilde alles weten van de techniek van deze nieuwe motorfiets want techniek is iets wat Enitha interesseert, dat blijkt uit meerdere verhalen.

De pitwalk werd afgesloten, Enitha liep verder en werd letterlijk in haar kraag gevat. Scott stond achter haar en vroeg of zij zijn gridgirl wilde zijn. Met een grote glimlach vertelt ze dat ze dat wel zag zitten. Uiteindelijk stond ze daar weer, na jaren, want ze heeft gedurende een tijd als gridgirl gefungeerd. Het enige verschil is dat ze nu een kus middenop de grid kreeg van deze coureur. Ze vertelt er enthousiast over en heeft ook in het British Superbikes inmiddels een behoorlijk netwerk. Diverse races in UK werden bezocht en later zelfs Isle of Man. "Ge-wel-dig" zegt ze met een brede glimlach.
Haar netwerk werd uitgebreid binnen het World Superbike en de MotoGP. Het toenmalig team van oud-kampioen Carlos Checa benaderde haar zelfs om gridgirl te zijn bij deze, toen, grootheid. Een prachtige kans die ze met beide handen heeft aangenomen. Ze werd nog eens als VIP behandeld, had samen met Carlos gesprekken in de pitbox en kreeg zijn kampioenshelm overhandigd met een stukje tekst en zijn handtekening. "Die tekst is persoonlijk en dat blijft ook zo" lacht ze.
Prachtige jaren volgden ook in de MotoGP (ze ging zelfs vreemd bij Honda als pitlanegirl van Marc Marquez). Als bijna vaste gast wordt ze jaarlijks uitgenodigd met een paddockpass van Dorna en is ze altijd welkom bij verschillende (internationale) TV-zenders en teams. "Dat is mijn leven!" voegt ze nog enthousiast toe.

Vanaf 2002 volgt Enitha de races al intensief. Als er geen races zijn, maakt Enitha zelf een ritje. We lachen als we horen hoe het 'ritje' eruit ziet. Ca. 250-400 km het liefst alleen op binnenwegen, want hard rijden op de snelweg is geen kunst en kan iedereen, hard remmen is iets anders. “Een Ducati rijd je mede vanwege de fantastisch wegligging en rijeigenschappen. Dan wil je mooie bochtige (dijk)wegen, ja toch? Anders kun je net zo goed een Chopper kopen”, zegt ze lachend . Ze geeft daarbij ook aan dat ze een nare eigenschap heeft... (erg) hard rijden. Zowel in de auto als met de motor. “Tja, ieder mens heeft wel iets toch? Je moet een uitlaatklep hebben” .

Opvallend is wel dat Enitha op en top vrouwelijk is als we haar zo aanschouwen. Ze draagt een stijlvolle jurk en heeft rode nagellak (hoe kan het ook anders). “Tijdens het circuit ga ik niet voor mooi hoor” zegt ze lachend. Dan loop ik heerlijk in m'n spijkerbroekje te schooieren, zodat ik eens op m'n knieën kan als ik iets wil bekijken en ook mijn haar zit dan lekker warrig van de wind" Ook als zij af stapt van de motor en haar lange, half kurllende haar uit haar overall tevoorschijn haalt, kijkt menigeen verbaasd op, al hadden ze aan haar tengere figuur al kunnen zien dat ze een vrouw is....

Enitha zou nog een dag over haar passie en haar leven dat in het teken staat van motoren en motorsport, kunnen doorpraten; toch laten we het er nu bij. We hebben al een aardige indruk van deze Ducatiste gekregen.